'Mijn man Ed is vorig jaar op 28 februari overleden. We leerden elkaar 46 jaar geleden kennen bij de paardensport. Dat was onze gemeenschappelijke hobby. We zijn 44 jaar geleden getrouwd. Het leven is heel verdrietig en beroerd nu hij er niet meer is.

Ik heb 3 jongens van 51, 50 en 42 jaar oud en 7 kleinkinderen. Ze wonen in Breezand, Schoorl en Oudkarspel.

Tot aan de VUT heb ik altijd gewerkt als buschauffeur. Een AOW en een aanvullend pensioen van Ed en mezelf zijn mijn inkomsten. Ik kan prima rondkomen financieel; het huis is van mezelf en ik heb daar een goede hypotheek op.'

Wanneer is een dag voor u een mooie dag?

'Als het lichamelijk een beetje lekker gaat en als het zonnig is. Ik heb mijn heup gebroken en dat nekt me af en toe en dan ben ik niet zo mobiel. Zo'n 14 jaar geleden heb ik meerdere beroertes gehad en dat breekt me nu op. De linkerkant is verlamd en daarom heb ik last van evenwichtsstoornissen.'

Wanneer bent u trots op uzelf?

'Als ik met de paardensport weer een hele dag omgeroepen heb. En dat mensen heel blij zijn dat ik er weer ben. Mensen laten dat merken, ze komen dat zeggen. Een of twee keer in de maand doe ik dat. Eigenlijk zou ik dat vaker willen doen maar dat gaat niet omdat ik geen eigen vervoer heb. Ik krijg uitnodigingen van verenigingen en dan ga ik daar heen. Een jurylid van de club komt me dan altijd halen en brengen.'

In wat voor woning woont u?

'Het is een twee-onder-een-kap met garage en een tuinhuisje. We zijn hier in 1987 komen wonen omdat ik hier in de buurt op de lijndienst reed. We woonden in een huurhuis in Alkmaar en we wilden een huis kopen, niet in Alkmaar. Ik kende al wat mensen in Warmenhuizen en ik vond het gezellig hier. Ik vind het fijn om hier te wonen.

Ik zie mezelf niet ergens anders wonen. Niet eerder dan in 6 plankjes ga ik hier vandaan.Ik hou er helemaal niet van om met anderen onder 1 dak te wonen. Liefst woon ik in mijn eigen huis, en doe ik de dingen in mijn eigen tempo. Ik moet geen pottenkijkers, geen gedoe.'

Kunt u altijd overal naartoe waar u heen wilt?

'Ik heb er geen behoefte aan om overal heen te gaan. Als ik ergens heen wil dan kan dat via mijn kinderen of mijn kennis van de paardensport.'

Heeft u zorg nodig aan huis?

'Twee keer in de week komt er iemand van de thuiszorg om me te helpen met het douchen. Dat heeft mijn achterbuurvrouw geregeld. Dat wordt betaald via de verzekering. Elk half jaar komen ze kijken van de leiding of het beter gaat of niet. Maar dat kan je vergeten, ik word niet beter jammer genoeg.

Als ik denk dat ik meer zorg nodig heb, moet ik dat aangeven en dan gebeurt dat ook. Ook als ik buiten de twee keer dat de meiden komen, ze nodig heb, kan ik ze bellen.

Eerder toen ik in Magnushof lag voor de gebroken heup kwam de thuishulp voor Ed om hem in te smeren voor zijn droge huid. Die had hij vanwege de chemo.

Ik heb diabetes en daarvoor heb ik medicatie. Dat regel ik zelf. Ik test mezelf elke morgen en ik heb het onder controle. Via de apotheek heb ik afgesproken dat ik telefonisch alles kan regelen. Ik heb ook een pacemaker. Dat ging niet helemaal goed en nu slik ik betablokkers. Af en toe slik ik paracetamol voor mijn heup.

Ik vind dat ik genoeg regie heb over de geboden zorg en hulp en ik ben tevreden over de professionele hulp die ik krijg van Evean (thuiszorg). Mocht ik meer hulp nodig hebben dan zou ik dat zoveel mogelijk thuis willen.'

Krijgt u wel eens hulp van iemand die niet bij u in huis woont?

'Bij mijn middelste zoon eet ik elke week.  De vrouw van mijn oudste zoon kookt voor me. Mijn zoon brengt het eten elke week, voor de hele week. Zij doen ook de boodschappen daarvoor. Mijn andere schoondochter maakt mijn huis schoon. Daar betaal ik haar voor. Mijn jongste zoon is vrachtwagenchauffeur en is door de week weg. We chatten veel met elkaar.

In verband met mijn glutenallergie heb ik speciale producten nodig. Die bestel ik via internet en dan worden ze aan huis gebracht. Betalingen via internet doet mijn oudste zoon, die doet al mijn financiën. Dat deed Ed vroeger. De oudste zoon is mijn executeur-testamentair.

De melkboer uit het dorp komt 3 keer in de week aan de deur. Hij brengt alles in huis, in de koelkast. Dat is geweldig. Als ik niet meteen bij de wagen ben, komt hij binnen.

De jongens doen het grasmaaien. Laatst is de heg geschoren, die kan er nu weer een jaar tegenaan. De buurman zet altijd mijn vuilnisbak aan de weg en weer terug. Verder komt elke dinsdagochtend mijn kennisje van de ruitersport op de koffie. Elke woensdag komt mijn oudste kleinkind van 19 even bij me langs.

Ik heb dus elke dag mensen die me zien. Dat is altijd zo geweest. Nu houden ze me een beetje in de gaten. Het is fijn dat mensen me helpen.

Met mijn familie heb ik op afstand contact. Dat is mijn keus. Ook de familie van Ed zie ik niet meer. Ed's stiefbroer belt nog af en toe. De tante van Ed zie ik niet meer want ze is 90 en we kunnen allebei niet rijden. We bellen wel.

Aan gespreksgroepen voor ouderen heb ik geen behoefte. Wel heb ik veel contacten met ruiters en organisaties via Facebook.'

Hoe kijk je naar de toekomst?

'Ik doe alles wat ik wil doen. De paardenwedstrijden zijn niet elke week. Dat is niet anders. De paardensport maakt me wel heel blij, dat is belangrijk voor me. Op vakantie gaan, dat gaat niet meer. Zou ik ook niet meer willen, alleen. Met Ed ging ik altijd op vakantie. We hebben mooie vakanties gehad.'

Zijn er zaken waarover u zich zorgen maakt voor de toekomst?

'Over mijn kleinkinderen maak ik me zorgen. Over mezelf: ik wil niet naar het ziekenhuis. Geen gedoe aan mijn lijf. Ik wil zo ver mogelijk van het ziekenhuis vandaan blijven. Het liefste slaap ik gewoon in en klaar. Ik weet niet of ik daar papieren voor moet invullen.

Financieel maak ik me geen zorgen voor de toekomst. Het huis is geregeld. Dat heeft Ed goed gedaan. Hij had alleen niet weg moeten gaan.

Ik kijk op tegen de tijd zonder Ed. Het ging zo plotseling. Na een ziekbed van anderhalf jaar was hij in 3 dagen met een griepje weg.'

Als er iets is wat u kon veranderen in Nederland, wat zou dat dan zijn?

'Mensen zijn niet meer gewend om te praten met elkaar. Iedereen zit op de chat en op de telefoon. Alles digitaal. Ik bedoel niet zakelijk, de bank enzo, maar als je ergens op een verjaardag bent, zit de helft met zijn telefoon te spelen. We zijn doorgeslagen. Je hebt geen contact meer met de mensen. Ik zorg altijd dat de koffie klaar staat, om een praatje te maken. Dat deed ik voorheen op de bus ook. Altijd een praatje. Ik heb nooit trammelant gehad op de bus. Ook iets om trots op te zijn.

Verder vind ik dat ouderen niet zo betutteld moeten worden. Alles wat ik nog kan, moeten ze me laten doen. Daar moeten ze me de vrijheid in geven. Ik heb er geen last van omdat ze weten wat ik wil. Ik heb altijd een heel zelfstandig leven geleid.'