‘Ik was timmerman. Had een eigen bedrijf, en het liep allemaal op rolletjes. Tot die rotziekte dus. Kanker, het zit aan mijn linkerkant. Ze hebben een paar klieren weggehaald, waarbij een gedeelte van mijn zenuwstelsel beschadigd is geraakt. Daardoor ben ik fysiek behoorlijk achteruit gegaan. Tillen gaat niet meer. En ik moet elke dag medicijnen, anders gaat het mis.

Meer dan twee jaar ziek op bed gelegen, terwijl mijn bedrijf ondertussen naar de verdommenis ging en we ook de hypotheek niet meer konden ophoesten. Hebben het huis in Leiden verkocht en zijn in een huurwoning in Oegstgeest beland. Dat hakt er allemaal wel in natuurlijk. Ik was behoorlijk van slag, dat mag je best weten, maar ja, je moet ook weer verder of niet dan?

Alleen met mijn beperking kom je nergens meer aan de bak. Ik heb het wel op de normale manier geprobeerd. Op zich hoef je niet te vermelden dat je ziek bent geweest, maar ik vind wel dat je er eerlijk over moet zijn. Anders levert het later alleen maar narigheid op, weet ik uit eigen ervaring. Ik bedoel, als je iemand aanneemt en er later achter komt dat ie van alles mankeert, is dat natuurlijk niet fijn.

Maar ja, als werkgever denk je wel drie keer na voor je mij aanneemt. Dus dan ben je aangewezen op de gemeente. Oegstgeest in mijn geval. Die zijn natuurlijk wat kleiner dan Leiden en dat merk je meteen. Ze weten eigenlijk niet goed wat ze met je aan moeten. Er werd niet echt iets voor me gedaan. Het rotte is als je een zzp’er bent, heb je nergens recht op. Geen bijstand, niks. Voor de gemeente besta je dan eigenlijk niet.

Niemand heeft mij ooit verteld van je moet dit en dit doen. Ik heb er echt voor moeten vechten. Ik heb zelf de aanvraag voor een indicatie gedaan, en maar blijven bellen en langs gaan bij de gemeente totdat ze zeiden: “We sturen je naar Leiden.” En toen is het een beetje gaan rollen. Ik kreeg een indicatie van 60%, kwam in contact met Esther van de De Zijl Bedrijven (DZB) en die heeft me aan deze baan geholpen. Qua betalen is dat wel ingewikkeld ja. Ik weet niet helemaal precies hoe dat in zijn werk gaat. Maar die subsidie gaat via de gemeente Oegstgeest, terwijl ik hier via de DZB in Leiden zit.

Geen stress

Eerst werd ik geplaatst in een supermarkt. Is alweer een tijdje geleden, maar dat was onbetaald. Proefdraaien noemden ze het, geloof ik. Eerst even kijken hoe het ging, maar na twee maanden zeiden ze nog niks. Daar baalde ik wel van, maar toch ging ik, want thuiszitten dat had ik wel gezien.

Gelukkig kwam Esther een paar maanden geleden met de McDonald’s. Ik heb toen met Dennis gesproken en we hadden eigenlijk meteen een klik. Hij weet waar ik allemaal doorheen ben gegaan, vandaar. Heb meteen gezegd “ik pak alles wat er is”. En dat is wat ik tot nu toe heb gedaan.

Buiten maak ik de boel schoon. Vanaf een uur of zeven tot elf. Als het een zooi is wat langer. Tien minuten of een half uurtje, ik maak het liefst mijn werk af. Maar soms lukt het gewoon niet. Gelukkig is dat geen probleem. “Kan morgen ook wel,” zegt de manager dan. En dat is natuurlijk wel zo fijn, ik heb totaal geen stress. Ik doe mijn eigen ding en de manager weet wat die aan me heeft. Zal me bijvoorbeeld nooit vragen om achter de kassa te gaan staan. Misschien dat ik later wel wat meer uren kan maken, maar voor nu is het prima. Alles op zijn tijd.

Eindelijk ben ik weer helemaal op mijn plek. Klanten maken een praatje en iedereen is tevreden. Het is wel wat anders dan vroeger als timmerman, maar elke morgen vroeg op, naar mijn werk en daarna uitgeteld neerploffen op de bank… Man, wat heb ik dat gemist.’