Hilde Bakker is 69 en heeft vanaf haar 19e in de verpleging gewerkt. Vanwege rugproblemen is zij op haar 57e gestopt met werken. Zij is blij met haar pensioen naast de AOW. 'Er zijn mensen die het breder hebben en die klagen. Ik niet. Maar ik vind het erg voor mensen die het met minder moeten doen en ieder dubbeltje moeten omdraaien.'

Nadat zij aan haar rug is geopereerd, waarbij zij een nieuwe wervel kreeg, heeft zij twee keer een jaar moeten revalideren. 'Daarna wilde ik zoveel mogelijk weer zelf kunnen doen. Toen ik na mijn operatie naar huis ging werd er in het verpleeghuis gezegd dat ik Tafeltje Dekje moest nemen. Maar ik wilde dat niet, ik wilde zelf koken. En het lukte, bijvoorbeeld omdat ik hele kleine lichte pannetjes heb die ik wel kan tillen.'

Na haar operatie werd haar ook gezegd dat ze niet meer zou kunnen lopen. Maar ze heeft het zover gekregen dat ze wel weer loopt.

Ze voelt zich thuis in Delft, waar zij veel vrienden heeft. Ze is geboren in Suriname. Haar man kwam uit Friesland. Hij is 12 jaar geleden overleden. Haar zoon woont met 2 kleinkinderen in Hendrik-Ido-Ambacht. 

'Je moet bewegen'

'Door mijn operaties heb ik hartritmestoornissen en een lekkende hartklep, maar ik ga gewoon door. Ik sport veel en ik ga zo’n 3 tot 4 keer per week naar de sportschool. Ik kan zo’n anderhalf uur spinnen of een uur hardlopen: dat geeft veel voldoening.'

Toen de gemeente haar een scootmobiel aanbood, heeft ze aangegeven dat ze wel iets nodig had, maar dat ze een scootmobiel een ongezonde oplossing vond: dik makend en slecht voor de benen. Zij wilde zelf iets kunnen doen en koos voor de driewieler met terugtrap en versnelling. Mogelijk dat ze daarbij in de toekomst elektrische ondersteuning nodig heeft.

Hilde is blij met haar appartement op de 1e verdieping dicht bij de winkels. Eerst woonde zij op de 7e verdieping, terwijl de lift niet verder ging dan de 6e verdieping. Maar gelukkig kreeg zij een urgentieverklaring en kon toen naar beneden verhuizen.

De aanpassingen in huis zijn allemaal zelf gedaan: 'Ik wilde niet overal gaan bietsen.' Van de gemeente heeft ze wel een rolstoel gekregen. Ook krijgt ze twee uur huishoudelijke hulp per week via de gemeente. Haar hulp komt al 14 jaar bij haar en ze hebben kunnen afspreken dat zij iedere 2 weken vier uur werkt. Zij doet dan vooral het zwaardere werk als stofzuigen en het keren van het matras. Voordat zij komt heeft Hilde het huis zelf al met de swiffer gestoft.

Hilde wil niet meer verhuizen. 'Ik heb hier alles en ik heb hier iedereen. Ik hoef maar te bellen en ze staan er. Ik houd ervan om vrienden te maken.' Veel van haar vrienden kent ze via het sporten en ze heeft ook nog contacten van het werk.  Dankzij anderen kan ze overal komen. Hilde heeft veel gereisd, maar daar heeft ze nu geen behoefte meer aan. Met de driewieler doet ze in Delft haar dagelijkse kleine boodschappen en gaat ze naar de sportschool. Een vriendin helpt met het doen van de zware boodschappen: zij komt dan met de auto en brengt de spullen ook naar boven.

Wij vroegen aan Hilde hoe het kan dat zij zoveel vrienden heeft. Zij vertelde dat haar fysiotherapeut eens zei: 'U staat zo open voor iedereen, iedereen komt graag naar u toe.' Daarom geeft zij als tip: openstaan en niet tegenwerken.

En daarnaast wil ze zoveel mogelijk zelf blijven doen. 'Mijn administratie doe ik ook zelf, ook al wil mijn zoon wel helpen. Ik hoop wel dat het hier (wijst naar haar hoofd) ook goed blijft. Is dat niet het geval dan heb ik mijn zoon natuurlijk.'

'Wanneer het regent doe ik mijn regenkapje op en stap op de fiets'

Hilde is vrolijk. Zij heeft geleerd dat zij zich geen zorgen moet maken. Zij leeft in het nu en geniet. Zij ziet haar vrienden elke week op het terras waar we haar spraken. Dan nemen ze met elkaar de week door.

Als er in de toekomst meer zorg nodig zal zijn, dan wil zij in ieder geval niet naar een verzorgingstehuis en ook niet intrekken bij haar zoon. Ze wil hem niet tot last zijn. 'Ik zie om mij heen dat er dan toch spanningen kunnen ontstaan.' Ook in de buurt gaan wonen van vrienden vindt zij lastig: 'Ik kan zelf weinig voor een ander doen. Ik weet het gewoon nog niet goed, maar eigenlijk wil ik het ook nog niet weten. Ik leef in het nu en nu gaat het goed.' Hilde maakt een afkloppend gebaar.

Ze zou het wel mooi vinden als er tegen die tijd iets is waar ze op terug kan vallen: dat de zorg wel dichtbij is.