'De individualisering van de laatste 30 jaar heeft ons veel geleerd. Veel dingen kunnen we zelf en we zijn minder afhankelijk. Maar… het heeft ook een keerzijde en daar wil ik het over hebben.

Het is lange tijd heel goed gegaan; heel veel kon en mocht. We hadden de ander minder of niet meer nodig. Iedereen probeerde aan het werk te komen en dat is velen ook gelukt. Nu passen 65-plussers vaak op, of ze gaan veel op reis samen als dat kan. En dat mag, maar…..wat vergeten wordt dat hun kennissen en vriendenkring kleiner is geworden. Er is minder zorg besteed aan het hebben van mensen om je heen, waarop je kunt terugvallen als het een keer wat minder gaat of als er meer behoefte ontstaat voor bezoek en een kopje koffie. Buren hebben minder contact met elkaar; het is vaak niet meer dan goede dag en af en toe een heel kort praatje.

Als je wat meer aan huis gebonden wordt, om wat voor reden dan ook, is het heel belangrijk dat je die vrienden, buren of kennissen al hebt. Als je ze dan nog moet zoeken, ben je vaak te laat en slaat de eenzaamheid toe. Gelukkig komen er steeds meer mogelijkheden om elkaar te treffen voor een kopje koffie of een praatje, veelal in de kleine dorpen.

De 65-plusser moet nu al actief worden om deze mensen om zich heen te krijgen. Deze mensen komen meestal niet van zelf. Daar zul je zelf actief in moeten zijn en tijd in moeten investeren. Op de kinderen passen en reizen? Prima als dat kan, maar vergeet je vriendenkring niet, die je wellicht wel eens heel hard nodig kunt hebben. Er nu mee beginnen, nu het nog kan!'