Adrie Doelman woont met haar man Siem alweer 29 jaar in Maasland in een prachtig groot en gezellig huis met een tuin die tot in de puntjes is verzorgd. Zij houdt samen met haar man alles nog keurig bij. Weer of geen weer, elke dag is zij wel buiten te vinden. Toen ze laatst heel veel vroeg wakker werd en niet meer kon slapen, ging ze lekker buiten zitten. 'En om 10 uur in de ochtend zat ik er nog, dat is nog nooit voorgekomen', aldus Adrie. Ze geniet van de rust, de vrijheid en de zon, die elk uur van de dag wel ergens naar binnen schijnt. Trots, dat komt niet echt in haar woordenboek voor, super tevreden met alles om haar heen vindt Adrie een betere omschrijving.

Er is dan ook voorlopig geen behoefte aan het verzetten van de bakens. Qua mobiliteit kan Adrie zelfstandig nog prima uit de voeten, ze rijdt zelf auto, stapt nog regelmatig op de fiets en maakt gebruik van het openbaar vervoer.

Op het gebied van persoonlijke verzorging heeft ze geen hulp nodig, op af en toe een bezoek aan de fysiotherapeut na. En voor de klusjes in en rond het huis kan ze altijd terugvallen op haar man. Daar zou ze niet zonder kunnen. Daar gaat overigens best veel tijd in zitten. Af en toe kunnen ze terugvallen op een buurman, bijvoorbeeld bij computerproblemen.

Mocht het toch nodig zijn, weet ze de weg naar De Stichting Welzijn Midden Delfland of De Singelhof (huisvesting voor mensen met psychogeriatrische problematiek) wel te vinden. Maar in eerste instantie zal de inzet zijn, zeker wanneer ze nog samen met haar man is, in hun eigen huis te blijven wonen. Er moeten dan de nodige aanpassingen worden gedaan, maar daar zijn al mogelijkheden voor bedacht. Een badkamer is al beneden en ze kunnen dan beneden gaan slapen. Dan kan een eventuele hulp boven wonen.

Als haar man Siem er niet meer zou zijn, zou het wellicht anders zijn. Dan zou ze zich misschien niet meer veilig voelen. 'De dood is voor ons geen taboe, we spreken er openlijk over. We zijn ons er bewust van dat bij mij of Siem morgen de knop kan omgaan. Voor een zorgcollectief van generatiegenoten, voel ik me nu te oud. Wanneer je jonger bent, ben je nog flexibel.' Maar een appartement in de SIngelhof zou zeker een optie kunnen zijn.

Dromen over de toekomst doet Adrie niet echt, dag bij dag leeft ze tevreden haar leven. Zij is een realistische, nuchtere vrouw. Een wereldreiziger is ze nooit geweest, last van heimwee doet haar dan de das om. Eenmaal in de week een dag weg, of het nu wandelend, met de fiets of de trein is, daar kan ze echt van genieten. En daar is ze binnenkort wel weer aan toe, na een zware zomer met een aantal vervelende gebeurtenissen in de privé-sfeer. Eerst moet ze daar nog van uitrusten.

Adrie is de actualiteit soms beu en laat het journaal dan maar voor wat het is. '"Bestaat de wereld nog", vraagt ik dan aan Siem.'

Zij is er blij om dat ze haar kleinkinderen heeft zien opgroeien en dat ze allemaal een baan en een partner hebben. Dat is iets om dankbaar voor te zijn. Of zij zelf nog kinderen zullen krijgen, of ze het nog aandurven, weet ze niet.

Tot slot spreken we nog even over de ouderenzorg en de toekomst. De ouderenzorg in de verzorgingstehuizen, daar moet zeker iets aan gebeuren. De verzorgenden lopen stuk. Ze hebben veel te weinig tijd om het werk echt goed te kunnen doen door tijdgebrek en dat is niet alleen voor hen maar ook voor de ouderen heel erg. Over de zorg in onze gemeente hoort ze gelukkig geen slechte geluiden.

'Gezond oud worden, wat een zegen', besluit Adrie ons gesprek.