'Vijftien jaar geleden heb ik Chain Logistics en Chain Assembly opgericht. Daarvoor werkte ik bij enkele grote Amerikaanse bedrijven, zoals Apple computers, Modus Link, Modine en Integraph. Daar gaf ik leiding aan diverse afdelingen. Wat mij ontzettend ging tegenstaan, was hoe je leiding moest geven. Hard en zakelijk. Altijd met targets. Dat brak me op. Daar had ik slapeloze nachten van. Ik wilde het anders doen. Als je er iedere keer tegenaan schopt, moet je een keer laten zien dat je het zelf ook anders kan. Daar ben ik 15 jaar geleden mee begonnen.

Chain Logistics is niet zomaar een werkgever, we zijn een social enterprise. We zijn wel een commercieel bedrijf, maar met een sociale doelstelling. We kijken naar de mogelijkheden van mensen, in plaats van naar de onmogelijkheden. We leiden hier mensen op en laten mensen uitstromen naar vaste banen. Binnen een periode van maximaal een jaar moeten ze uitstromen naar betaald werk. Dat lukt in 70% van de gevallen.

We doen veel assemblagewerkzaamheden: we maken tuinschermen, maken onderdelen voor de oliekoelerindustrie en verrichten assemblagewerkzaamheden op producten van parfummerken zoals Rituals, Oilily en Supertrash. Alles waar handjes voor nodig zijn. We doen ook alles op het gebied van logistiek: pakketzendingen, palletzendingen en sneltransport door heel Europa. Het is een totaalconcept, wat nu op twee locaties gedaan wordt: Nijmegen en Uden. Uiteindelijk willen we dat over heel Nederland gaan uitrollen.

We werken altijd samen met een gemeente. Op dit moment zijn dat de gemeentes Uden en Nijmegen. Zij moeten ons kandidaten voorstellen. De kandidaten uit de gemeente Uden werken hier met behoud van uitkering en wij investeren in die mensen. De eerstelijns ondersteuning doen we allemaal zelf. De gemeente doet de overige ondersteuning: leren solliciteren, dat soort zaken. In Nijmegen ligt dat anders, want daar krijgen de kandidaten een zakje geld mee voor de begeleiding, en werken we met een reïntegratiebureau.

Wij steken heel veel tijd en energie in de kandidaten die de gemeentes aanleveren. Mijn motto is: je moet mensen behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Als je mensen de ruimte geeft om zich te ontwikkelen, dan komt het meestal wel goed. Wij leggen ze ook uit: dit is een proeftuin om te laten zien wat je waard bent.

Ik heb goede contacten. Als ik geloof in een kandidaat, dan zorg ik dat hij of zij ergens binnenkomt. Onze bemoeienis gaat ver. Één kandidaat zat al jaren in de bijstand, onder andere omdat hij een erg slecht gebit had. Wij hebben met de gemeente ervoor gezorgd dat hij een nieuw gebit aangemeten kreeg. Nu bloeit hij helemaal op en wordt hij opgeleid als C-rijbewijschauffeur.

De instroom vanuit de gemeente is een probleem. Er wordt geroepen dat er kaartenbakken vol mensen zijn. Nou, laat ze maar komen! Wij krijgen ze niet in groten getale binnen. Wij hebben de methode om die mensen naar werk te begeleiden. We staan ook open om in de dagbesteding mee te draaien, maar dat is allemaal naar de gevestigde orde gegaan. Soms heb ik te weinig mensen, maar heb ik wel veel werkzaamheden en dan moet ik personeel commercieel in gaan huren. Dan moet ik naar een uitzendbureau. Dat kan er niet uit, want die werkzaamheden zijn altijd eenvoudig, zodat de doelgroep in het ritme kan komen. Dan gaat er geld bij.

We werken ook samen met commerciële bedrijven. We zijn nu in de beginfase van samenwerking met Beter Bed. We kunnen een nieuwe generatie arbeidskrachten opleiden voor de instroom in dat bedrijf. Andersom kunnen wij ook medewerkers van Beter Bed overnemen. Want die medewerkers houden het werk, het sjouwen met die bedden, ongeveer 15 tot 20 jaar vol, dan zijn ze eigenlijk op. Het werk dat wij hebben is veel minder belastend, dus die mensen kunnen bij ons aan de slag.

Mensen met een vlekje worden nu niet zo snel aangenomen in commerciële bedrijven. Ik denk – tegen de stroom in - dat dit komt omdat medewerkers te veel beschermd worden. Als je makkelijk werknemers kunt aannemen en makkelijk van werknemers af kunt komen als je bedrijf niet goed draait, ben je helemaal niet huiverig om mensen aan te nemen. Mensen mogen zichzelf dan bewijzen. Wij zijn zo ver doorgeslagen in Nederland, dat de werknemer zo beschermd wordt dat niemand meer een werknemer aanneemt.

Wat ook zou helpen is als bedrijven die aan een banenquotum moeten voldoen, hun werkzaamheden bij ons zouden kunnen uitbesteden. Nu mag detachering, maar dan telt het niet mee voor hun quotum, terwijl wij veel beter op de begeleiding van deze groep mensen zijn ingericht. Hier krijgen ze de extra zorg die ze nodig hebben.'