'Al zes jaar ontvang ik AOW. Ik ben nog van de generatie die op z’n 65e verjaardag AOW ontving. Naast mijn AOW heb ik ook nog een pensioen.

Ik ben getrouwd, al 46 jaar. Mijn man is 72 jaar. Ik heb geen kinderen. Voor mijn werk heb ik op kantoor gezeten. Mijn man is wel doorgegroeid in het bedrijf. Hij is begonnen als vertegenwoordiger, en daarna is hij geklommen tot hoofdvertegenwoordiger, manager et cetera. We hebben beiden een hele prettige werkkring gehad, en het heeft ons ook de financiële ruimte gegeven om de dingen te kunnen doen die we leuk vonden.

Heel veel dagen zijn voor mij mooie dagen. Ik heb elke dag een activiteit, dus mijn dagen zijn leuk ingevuld. Verder plan ik bewust één vrije dag in de week, om te lezen of om brieven te schrijven. Sinds mijn pensioen correspondeer ik per brief met een aantal mensen. Verder omarm ik alle moderne communicatiemiddelen die er zijn op dit moment.

Daarnaast ben ik heel blij met de tuin, waar ik heerlijk bezig kan zijn met de planten. Die tuin doe ik zelf. Wel zijn we van plan een tuinman te laten komen voor het snoeien. Ook heb ik drie hele actieve vriendinnen, waar ik heel veel mee weg ben, en die ik ook heel frequent zie. Verder hebben we hier in de wijk een x aantal heren en dames die 4 avonden per week wandelen. Daar probeer ik drie avonden per week zeker bij te zijn. Ik hoop hiermee mijn conditie een beetje op peil te houden.

Hulp

We hebben geen huishoudelijk hulp. Dat ga ik wel overwegen, om één keer in de maand even iemand in te huren. Ik werk dan wel mee. Boodschappen doe ik op de fiets. We hebben veel supermarkten die op zowel loop- als op fietsafstand liggen. Als ik naar de grote AH ga dan doe ik dat ook op de fiets, met fietstassen.

Voor vervoer maak ik ook gebruik van de fiets, en van het openbaar vervoer. We hebben wel een auto, maar die staat meer voor de deur dan dat deze wordt gebruikt.

Ook de belasting doen we sinds twee jaar zelf. We hebben daar altijd een accountant voor gehad. De kosten daarvoor werden elk jaar hoger, dus toen is mijn man het zelf gaan doen.

Wel hebben wij een vaste schilder, en een vaste aannemer. Onze schilder komt elke vijf jaar voor zowel het binnen als buitenschilderwerk. Daarnaast hebben we een aannemer die dingen vernieuwt als dat nodig is. In huis heeft hij bijvoorbeeld de vloer vernieuwd, en in de tuin moest er een schuur gebouwd worden. Dat heeft hij geregeld. Zo doen we elk jaar iets aan het huis. We hebben volgend jaar gepland om een inloopdouche te nemen.

Thuis blijven wonen

In de toekomst zou ik het liefst zo lang mogelijk thuis willen blijven wonen, als dat nodig is met ondersteuning. Bijvoorbeeld door de thuiszorg. Dan wordt er ook een beetje op je gelet. Niet dat je een week dood ligt. In de toekomst ga ik, zoals ik er nu over denk, hier allemaal gebruik van maken als het nodig is. Niet te vroeg. Maar als het moet, dan is dat toch fantastisch? Al zullen de kosten tegen die tijd nog meer naar draagkracht zijn denk ik. Om te zijner tijd een keuze hierin te maken, kijken wij hoe het dan geregeld is in Nederland. Hier in Rijswijk is het nu goed geregeld hoor ik van mensen om mij heen.

Eventuele hulp zou ik denk ik professioneel inkopen. Ik wil dit niet aan de mensen om mee heen vragen, maar zelf regelen. Huishoudelijke hulp kan ik inhuren via de site helpling.nl,  daar kan je een hulp inhuren voor het aantal uren per week per maand per kwartaal, wat je zelf wil.

Ik voel me gezegend dat ik nog heel veel kan. Dat voelt als een groot cadeau. Blij ben ik met mijn man, en met de mensen om me heen, die toch het leven kleur geven.

Als mijn man er niet meer zou zijn en als ik zorgafhankelijk zou zijn? Dan ga ik dit huis verkopen, en dan ga ik een kleiner appartementje kopen, een 2 of 3-kamer appartementje, wat makkelijk in onderhoud is, servicekosten heeft, waardoor je verder van de zorgen af bent, zoals het buiten laten schilderen en verder onderhoud.

Als we er over 10 jaar nog wèl beiden zijn, blijven we het liefst hier wonen, met een aantal aanpassingen in huis. We zijn de afgelopen jaren al veel bezig geweest om het huis leeftijdbestendig te maken en te ontdoen van spullen die wij niet meer gebruiken. We hadden op de slaapkamers bijvoorbeeld vloerbedekking, en daar ligt nu laminaat, met het oog op makkelijk. De inloopdouche staat gepland, en als het nodig mocht zijn een traplift, maar die hopen we nog lang niet nodig te hebben.

In een bejaardentehuis wonen zou voor mij geen optie zijn. Vandaag nog niet. En over 10 jaar hopelijk ook niet. Nee, alsjeblieft zeg. Een ander iets, wat wij nu gekscherend tegen elkaar zeggen met mensen die we kennen, is dat we gewoon één groot huis gaan kopen, dat we opdelen in units. Iedereen heeft dan zijn eigen woning, maar er is wel een gezamenlijke ruimte waar je elkaar kan ontmoeten. Nu zijn dat allemaal grapjes, maar met een serieuze ondertoon. Een kennis van mij woont al in zo’n wooneenheid. Iedereen heeft  zijn eigen appartement, maar er is wel een gezamenlijke ruimte voor activiteiten en om elkaar te ontmoeten. Het idee hierbij is om samen oud te worden en elkaar, indien nodig, te  ondersteunen

Ik heb ook mensen ontmoet die dit op een andere manier hebben gedaan. Die hebben samen een x aantal appartementen naast elkaar gekocht, ook om elkaar te steunen als het nodig mocht zijn. Helaas zijn er al enkele bewoners overleden. Dus dat concept werkt niet meer. Je moet niet denken alles te kunnen plannen, want soms gaat dat gewoon niet.

Of ik nog dromen heb? Ja hoor, veel met vakantie gaan. En zorgen? Dat we niet gezond blijven. Dat we ziek worden. Dat is natuurlijk iets waar je gewoon bang voor bent. Wat altijd ergens in je achterhoofd is.

De zorg voor ouderen in Nederland zit op dit moment in een overgangsfase. Voorheen was alles geregeld in Nederland. Je hoefde maar te bellen en er werd een rollator bezorgd. Ik zeg het nu heel zwart-wit, maar daar heb ik me over verbaasd. Dat alles kon. Ik zag in een bejaardenhuis scootmobielen achter elkaar staan, en dacht dan: waarom kan er niet gedeeld worden? Waarom moet iedereen zijn eigen scootmobiel? Toen hè. Nu is dat omgeslagen. Nu roept iedereen dat de gezondheidszorg veel te duur is, waarna er flink op de rem getrapt wordt. Er wordt hiermee veel angst gekweekt onder ouderen. Na enige tijd wordt die rem dan weer een beetje losgelaten, en dan denk ik: maak een goed beleid. Laat mensen niet zo in onzekerheid. Want iedereen raakt hierdoor in paniek, en uiteindelijk wordt de soep niet zo heet gegeten als dat ie wordt opgediend. Denk er eens beter over na, denk ik dan. Echte ouderen zijn een kwetsbare groep, en daar moet je voorzichtig me zijn.

Daarnaast hebben we gelukkig ook heel veel vrijwilligers. Een kennis van mij die gaat twee keer in de week boodschappen doen met een vrijwilliger, dus dat kan ook.'