‘Om jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt aan werk te helpen geeft de gemeente Uden invulling aan de zoektermijn van 4 weken door o.a. wekelijkse workshops, zoals sollicitatietraining, waardoor wekelijks contact is met de jongeren. Daarnaast zetten we interventiesubsidie in – hiermee geven we de jongeren een duwtje in de rug om die ene leuke baan te realiseren, te behouden of extra ervaring op te doen tijdens een leerwerkplek. En we bieden trajecten ingekocht maatwerk aan. De gemeente Uden is ook aangesloten bij het Werkverband – een regionaal samenwerkingsverband tussen onderwijs en gemeenten. Er wordt gewerkt aan een regionaal plan van aanpak voor kwetsbare jongeren. Tot slot wordt ingezet op lokale en regionale projecten gericht op uitstroom.

Met praktijkscholen is contact door deelname aan het Werkverband. Daarnaast is er individueel klantcontact met verschillende scholen en een kwartaaloverleg “drop-outs’’ met ROC De Leijgraaf. Ook met de werkgevers is sprake van individueel klantcontact. Een consulent zorgt voor de matching tussen vacature en klant.

De gemeente probeert zelf het goede voorbeeld te geven door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een plek te geven binnen de organisatie.

Met name over de nieuwe groepen waarmee we als gemeente worden geconfronteerd maak ik mij zorgen. Mensen met een zeer grote afstand tot de arbeidsmarkt. Is het wel verstandig of reëel om deze mensen naar de reguliere arbeidsmarkt te begeleiden? “Iedereen doet mee” is een mooie ambitie, maar is dit ook haalbaar in de praktijk? Dit blijkt erg lastig te zijn. Probeer maar eens een werkgever te vinden voor deze doelgroep met de huidige middelen.

Jongeren met een arbeidshandicap die nog thuis wonen – en dus geen uitkering ontvangen – zijn in beeld via meldingen uit het onderwijs, ouders en MEE. De gemeente werkt hierin zelf niet outreachend. Wat we doen bij deze doelgroep is het inzetten van een interventiesubsidie om in overleg met betrokken instanties maatwerk te kunnen leveren. Daarnaast motiveren en stimuleren we jongeren richting werk.

Als ik aan de knoppen zou zitten dan zou ik veel meer tijd voor de klanten en veel minder administratieve rompslomp willen voor deze jongeren. De praktijk is nu eenmaal weerbarstig. Maatwerk is nodig om zoveel mogelijk mensen in beweging te krijgen en uiteindelijk toe te leiden naar een reguliere baan.’