print
interview

Mevrouw Peterse is 91 jaar, woont nog steeds in hetzelfde huis als vroeger, en wandelt bijna elke dag. Hulp krijgt ze van familie en vrienden. En ze heeft een huishoudelijke hulp die al vijftig jaar bij haar schoonmaakt.

Lies Peterse
Mevrouw Peterse is 91 jaar en woont in een twee-onder-een-kap woning dicht bij het centrum van Uden. Ze heeft 1 zoon en 3 dochters.
19 september 2016

'Elke maandagmiddag ga ik met vrienden gymmen. Ik heb gemerkt dat wat we doen op de gym veel hetzelfde is als wat ik in het ziekenhuis moest doen om te laten zien dat ik fit genoeg was voor een borstamputatie. Daarnaast maak ik elke droge dag een wandeling van 45 minuten. Ook dat doet goed; ik zie altijd mensen om mee te praten, maar ben wel moe als ik weer thuis ben. Op regendagen puzzel ik en lees ik veel. Mijn motto is: leef elke dag en geniet ervan.

Ik ben altijd huisvrouw geweest. Nu woon ik alleen. Een dag is voor mij een mooie dag als ik op kan staan en ik zie de zon. Dan vind ik het heerlijk. Dan kan ik in huis lekker rommelen, al is het huis te groot. Het moet niet regenen want dan word ik chagrijnig. Als de zon schijnt kijkt het zo gezellig. Als ik de dag goed doorkom zonder chagrijnig te zijn en als ik opsta en ik niet zo moe word, is het lekker.

Wanneer ik trots ben op mezelf? Ik zou niet weten waar ik trots op moet zijn. Dat is niet zozeer iets van mijn generatie Als alles goed gaat, is alles goed. De dokter zegt dat ik er goed uit zie en dat ik de honderd wel haal. Recentelijk heb ik een operatie gehad waarvan ik goed herstel.

Ik woon in een twee-onder-een-kap-woning nabij het centrum van stad. Het is hier heerlijk, ik heb lekker de ruimte. De slaapkamer en douche zijn boven, en ik heb een traplift. De badkamer is nu een open douche geworden. Op zolder kom ik niet meer. Je kunt hier wel 100 worden. Ik heb een tuinman en een huishoudelijke hulp die wekelijks komt poetsen - al 50 jaar! – en de kinderen die alle zaken regelen indien nodig. De kinderen wonen allemaal dichtbij: de meiden in Uden en mijn zoon woont in Den Bosch. Ik hoef maar een kik te geven en de kinderen komen.'

​Zou u in de toekomst liever ergens anders wonen?

'Nee, dit blijft ie!'

Kunt u altijd overal naartoe waar u heen wilt?

'Ja. Ze brengen me altijd waar ik wil zijn. Met de dochters ga ik samen een week op vakantie. Met de rollator kom ik overal. Ik loop iedere dag een rondje door het dorp. De kinderen komen dagelijks op bezoek en de huisarts komt eenmaal per 6 weken. Als de huisarts komt, praten we bij en maakt hij meteen een nieuwe afspraak.

Koken doe ik zelf. Het invullen van de belastingpapieren heb ik uitbesteed aan mijn zoon. Klusjes doen mijn schoonzoons. Als het nodig is, doe ik ook een beroep op de buren.'

Weet u in alle gevallen hoe u zorg of hulp kunt regelen?

'Dat weet ik niet, maar ik weet dat er thuiszorg is bijvoorbeeld.'

Mocht u zorgafhankelijk worden, hoe zou u dan graag leven?

'Als het kan, wil ik in mijn eigen huis geholpen worden. Bij de kinderen wonen heeft niet mijn voorkeur. Als het niet anders kan, zal ik naar een zorgcollectief moeten, maar dan wil ik wel dat dat in Uden is.​'

Heeft u dromen of plannen voor de toekomst?

'Nu heb ik geen dromen en maak ik geen plannen meer. Ik leef nu zo dat ik elke dag doe waar ik zin in heb. Als ik geen zin heb, doe ik het niet. Deze week heb ik al het onkruid uit de vijver gehaald. Je legt het op het gras en als het uitgedroogd is, gooi je het in de groenbak.'

Zijn er zaken waar u zich zorgen over maakt voor de toekomst?

'Nee de toekomst gaat gewoon door. Ik maak mezelf nergens meer zorgen over. Ik leef gewoon zoals ik zelf wil. Nadeel van oud worden is dat je kennissen om je heen wegvallen. Ik wil wel 100 worden maar 110 is te veel van het goede.'

Als er iets was wat u kon veranderen in Nederland met betrekking tot de zorg voor ouderen, wat zou dat dan zijn?

'Ik kan er weinig over zeggen; ik heb zelf nooit zorg nodig gehad. Wat moet je dan voor anderen zeggen? De kennissen die in Huize St. Jan of in Carolushof wonen, maken het goed. Ze zijn wel redelijk zelfstandig. Een kennis wordt blind en de andere kan niet lopen. Toch voelen ze zich allebei heel goed. De sleutel tot geluk is: blij zijn met wat je hebt en kunnen doen wat je wilt doen.'

Interview afgenomen op 9 augustus 2016 door door Piet Willems en Han de Kok in Uden. Zij is de schoonmoeder van Piet Willems.
Foto: Han de Kok